Słynny wierszyk Jana Brzechwy dla dzieci o dziku, zawiera w sobie część prawdy, bo to dzikie zwierzę a i kły ma bardzo ostre. Mit trochę dotyczy ucieczki na drzewo, bo tak naprawdę spotkanie z nim oko w oko to prawdziwa rzadkość. Zagrożeni możemy czuć się jeżeli spotkamy ranne zwierzę lub „lochę" z „warchlakami", która może nas zaatakować w obronie potomstwa. To w takiej sytuacji ucieczka na drzewo jest jedynym rozwiązaniem.

Zima to szczególny okres dla zwierzyny leśnej. Nie tylko z tego względu, że pod pokrywą śniegu trudno jest jej znaleźć pokarm, ale to również okres kiedy w zaciszu leśnych ostępów, samice przygotowują się do przyjścia na świat kolejnego pokolenia.

Dziki to zwierzęta, pospolicie występujące w naszych lasach. Nie gardzą również polami uprawnymi, które stanowią dodatkową bazę żerową. Prowadzą specyficzny tryb życia, ponieważ dnie spędzają w tzw. „barłogach" skrzętnie ukrytych w leśnych ostępach natomiast nocami żerują na „buchtowiskach". 

Dziki posiadają niesamowicie wyostrzone zmysły węchu i słuchu, dlatego dla obserwatora przyrody widok dzika w ciągu dnia to prawdziwa rzadkość a zarazem niesamowite przeżycie.

Mają szczególne znaczenie w ochronie lasu i pełnią sanitarną rolę, ponieważ „buchtując" nie tylko spulchniają glebę, ale i zjadają wiele poczwarek czy larw groźnych gatunków owadów, przez co ograniczają również masowy ich pojaw w lasach. Dodatkowo jako gatunek wszystkożerny żywi się również padliną oczyszczając w ten sposób las.

To zwierzęta stadne, żyjące w „watahach". Ruja czyli „huczka" przypada w okresie późno jesiennym - zimowym a ciąża samic - „loch" trwa około 18 tygodni (3 miesiące, 3 tygodnie, 3 dni). Młode „pasiaki", „warchlaki" przychodzą na świat już w marcu i przez pierwsze kilkanaście dni żywią się wyłącznie mlekiem matki. Dziki w drugim roku życia nazywamy „przelatkami". W kolejnych latach samce nazywamy „wycinkami" (w 3 i 4 roku życia), natomiast powyżej 4 roku życia - „odyńcami".

Dziki lubią spędzać czas na przyjemnościach czyli błotnych kąpielach w „babrzyskach" a wychodząc z nich „malują" drzewa czyli usuwają nadmiar błota z „sukni" powodując nawet zdzieranie kory. 

W gwarze i kulturze łowieckiej dzik posiada swoją terminologię m.in.:

- „oręż" to wyrastające z żuchwy kły zwane „szablami" i ze szczęki „fajkami"

- „suknia" to pokrywa ciała składająca się ze „szczeciny – piór" oraz „podszytu"

- „chyb" to długie pióra na grzbiecie, który stawia w chwili zagrożenia 

- „chwost" to ogon

- ryj dzika to „gwizd" zakończony tarczą zwaną „tabakierą"

- „świece" to oczy

- „biegi" to nogi dzika zakończone „rapetami", powyżej których są „szpile"

- odgłosy dzika to „kłapanie", „fukanie" czy „kwiczenie".